Loty złamanych skrzydeł

14.09.2018 Pierwsze spotkanie z Marysią było dziwne. Niby mnie rozpoznała, niby nie. Plecak bardziej ją interesował jak ja. Potem to chciała uciec z pokoju. Ale jak wyciągłam komórkę to się uspokoiła i oglądała cąły czas youtuba. To mnie troche smuci. Ale Ergoterapeutka ma rację, muszę jej dać czas się przywyczaić i oswoić ze mną. I może komórka to taki krok do tego. Sama nie wiem... Kocham malutką, teraz dużą Marysię, ale chciałaby by było choć odrobinkę tak jak wcześcniej.   =_='' Pewnie jestem za wygodna z tym... 20.09.2018 Prawie tydzień minął odkąd byłam u Marysi. I nadal nie jestem pewna jak się z tym czuję. Tęsknię za nią, ale za razem się boję jak będzie przy drugim razie. Z resztą muszę tak czy siak odczekać. W przyszłym tygodniu będzie rozsądzane czy mogę ją odwiedzać i jak często. Denerwuję się tym. Dla poprawy humoru i pozytywnym myśleniu, kupiłam jej już kilka książek z muzyką. :> Myślmy pozytywnie. :> 03.10.2018 No i trochę minęło... a ja ...

I znowu dawno nie pisałam. Sama nie wiedziałam o czym. Bo nie było wiele zmian. Co jakiś czas koszmary z moją siostrą w roli głównej. =_= Ale tak to nudy były.. chyba, bo nie pamiętam... A tak? a takk to spotykałam się z przyjaciółmi tutaj i chodziliśmy na spacery i zakupy. Dostałam jeszcze w międzyczasie paczkę od mamy. Naprawiała mi zamek w kurtce. Bo o ironio w Niemczech naprawa zamka, kosztuje tyle co nowa kurtka. =_= Poza tym próbuję regularnie z przyjaciółmi pisać. W końcu mam ich tylko garstkę. Ale za to super jakości. :* W międzyczasie udało mi się lekko ruszyć z moim opowiadaniem. Co mnie ogromnie cieszy. Bo dawno nic kreatywnego nie napisałam. Bo pamiętnika nie wliczam. Tam oprócz koszmarów i niektórych snów nic specjalnego nie jest. A z ważniejszych spraw, to wreszcie miałam rozmowę z bezpośrednią opiekunką Marysi. Po tej rozmowie jej prawny opiekun pozwolił na spotkania. Mam termin na 13.09.2018. Cieszę się niezmiernie. Mam maskotkę jednorożca zrobioną z pozytywką, d...

Dawno nic już nie pisąlam, bo nie wiedziałam jak. Wszystko gna wokół mnie, a ja nie nadążam... Od śmierci mojej chrzestnej wszystko mnie przeciąża... Z niczym nie daje sobie rady... A zwłaszcza z pisaniem mam duże kłopoty. Jestem zbyt mocno rozbita... Do tego ludzie wokół mnie też nie zawsze mi dobrze robią. Mam znajomą, kóra zaczyna być mi toksyczna. I muszę powoli zerwać z nią kontakt. Ale sama nie wiem jak, bo niby ją lubię i jest miła... Ale jak ma swoje 5 minut to doprowadza mnie do szewskiej pasji. Przykro mi z tego powodu, ale musi być. Zbyt dużo osób mi tak radzi. A tak? A tak to sama nie wiem. Zycie gna a ja nie nadążam... Były też dobre rzeczy, jak wypad do zoo. Co mi radosć sprawiło. Moja ergoterapeutka zaproponowała wizyty domowe, co mnie na początku odstraszyło. Ale teraz jest już lepiej i nawet fajnie. Tylko wychodzę za rzadko z domu. =_='' Do tego dochodzi, że znowu mam kłopoty z jedzeniem. Nie mogę się do niego zmusić, bo mi się podnosi. Ergote...

Czarna środa... Najukochańsza ciocia i chrzestna mi zmarła... Ziemię mi spod nóg wzięto... Całą środę płakałam, jak tylko ktoś się z rodizny odezwał. W czwartek odwracałam już swoją uwagę od tego tematu, bo nie mogłam... W piątek zaś prawie zapomniałam... Co w samo w sobie smutne jest... Dzisiaj rozpamiętuję. Chciałabym mieć tyle wspomnień jak moje kuzynki. Ja ledwo co pamiętam o chrzestnej. Co mnie przygnębia. Moje zaniki pamięci są bezlitosne... Nie pamiętam babci, nie pamiętam chrzestnej... Ledwo co z mojego życia pamiętam... To bolesne... Nawet jak patrzę na zdjęcia, ledwo co uda mi się przypomnieć. Szukam wyjścia z tej sytuacji, by móc w pełni ubolewać nad śmiercią najbliższych... By móc wspominać i z serca płakać... Chciałabym nosić żałobę, nie tylko przez kolor, ale z serca... I nie ciągle o tym zapominać... Nawet nie umiem porządnie zebrać myśli... Je stem rozproszona i przygnębiona...

I znowu była dłuższa przerwa w pisaniu.  Sama nie wiem dlaczego. Pewnie przez przesyt w sprawach do załatwienia. ... Wreszcie dostałąm adwokatkę, co pomoże mi wywalczyc prawa odwiedzin u mojej chrzestnicy. Co mnie cieszy, ale też martwi. Bo musimy do sądu iść. I boję się, ze moja siostra specjalnie Polskę opuści, by do sądu przyjechać. Ale jak mi wiele osób radzi, odczekać i zobaczyć. Trzymam sama sobie kciuki by nie przyjechała. Wtedy może mam większą szansę na prawa do odwiedzin. A tak? A tak, to leniuchuje i próbuję się z ludźmi umawiać.Ale to nie zawsze się udaje. Do tego jeszcze moja nadwaga, co mnie dobija... Sama nie wiem co z tym zrobić. Nie umiem się zmotywować, w tym sęk.   =_= Ale nie otym chciałam pisać... Właśnie pisąłam na FB z jedną z moich kuzynek. (Mam przeszło 10 kuzynek i 10 kuzynów. Nawet nie wiem dokładnie ile, bo dawnonie miałam kontaktu.) Sęk w tym, że jak tak pisałyśmy wszystko dobrze było, póki nie doszłyśmy do zdania: "Spotkajmy si ena kaw...

Czas mija a ja dreptam w miejscu... Przynajmniej tak to się czuje. Terapie mijają a ja pytam się czy to wszystko? Czekam na coś, tylko nie wiem na co... To takie mylące... Z jednej strony nudzę się za dnia. I wyszukuje sobie zajęcia. A z drugiej strony boję się iść pracować czy studiować. Dostaję wręcz ataków paniki przed tym. Sama nie wiem czego chcę. A lepiej powiedziawszy, moje ciało nie wie. Moje niektóre zajęcia, szydełkowanie czy pisanie, wypadają pojedyńczo. Co mnie smuci. Chciałabym znowu pisać w ciągu, a nie jednorazowo. Albo prynajmniej mieć nowe pomysły co szydełkować. Bo zamówień, póki co nie mam. A szkoda. To było zawsze zajęcie na jeden do dwóch dni. Ta szarość i monotonność dni mnie dobija. I zamiast coś robić to sowieje. Drętwota mnie ogarnia. Muszę sama siebie w tyłek kopnąć i coś zdecydować, bo tak dalej nie może być. To mnie deprymuje. A muszę samą siebie odbudować. Tylko ciekawe jak ja to zrobię... Bo jakoś dużo motywacji nie mam i w tym problem. A nie wiem gdz...